Za co kocham stare książki?

Mam kilka takich unikatowych egzemplarzy, które nie oddałabym za żadne pieniądze. Odnalezione na strychu u mojej babci, lub w piwnicy. Niektóre, przez lata przetrzymywane na półkach moich rodziców. Ja je wszystkie ukradkiem przewożę do mojej biblioteczki, gdyż nie ma w rodzinie większego miłośnika książek niż Kasia.  

Te, na których czas odcisnął najgłębsze rany oddałam do naprawy do tarnowskiego introligatora. Wróciły do mnie w nowych twardych okładkach, z podklejonymi rogami uszkodzonych stron. Cieszę się z tego, że dałam im szanse na przetrwanie kolejnych długich lat.

Czasem, odwiedzam nasz tarnowski antykwariat i kupuję książkę, nie dlatego, że właśnie jej poszukiwałam do przeczytania. Kupuję, gdyż podoba mi się jej okładka, przykuwają uwagę pożółkłe strony, już w myślach widzę zdjęcia jakie jej wykonam.

Z książkami jest tak, że im starsza, tym lepiej wygląda na zdjęciach. Oj chciałabym, żeby ze mną też tak było. 

Gdy odwiedzam jakieś muzeum, skansen, izbę pamięci, zawsze mój wzrok ucieka na półki. Poszukuję zebranych tam książek, aby nacieszyć oczy.

Czasem, wspaniale jest znaleźć w książce dedykację sprzed lat, lub choćby pocztówkę, która zabłąkała się zatrudniona chwilowo na stanowisku zakładki. To takie malutkie wycinki historii przedmiotu, które wracają do nas po latach.

Są też takie woluminy, które pamiętam z wczesnego dzieciństwa. Strach się przyznać, ale dziś one też już są stare. Trochę zniszczone, trochę porysowane, noszą ślady użytkowania, co czyni je wyjątkowymi dla tych, którzy te ślady pozostawili.

Kocham stare książki, za to wszystko, o czym wspominam powyżej. Kocham je też za ich zapach, za fakturę stron, za to, że są ze mną odkąd pamiętam. Starej książki nie wymienia się na nowy model, gdy tylko wyjdzie nowy. Starą książkę się przechowuje dla następnych pokoleń miłośników literatury.